Sinds een paar jaar ben ik gek van een Amerikaan. Iets ouder dan ik (44). Een man die het gemaakt heeft in de wereld van lichaamsversieringen. Hij ontdekt, creëert, slaat symbolische bruggen en doet zulke mooie en bijzondere dingen. Zelf ben ik bijna zonder versieringen, heb niet eens gaatjes voor oorbellen! Maar heb een week geleden een kleine zwarte tattoo laten zetten op mijn arm. Een symbool dat veel me betekent. Ik wilde dat sinds mijn puberteit eigen al..maar heb het nooit aangedurfd. Ben ik zo wel? Lichaamsversieringen zijn, op oorbellen na, in onze familie niet aan de orde. Wat dat betreft een hele grote stap, waar ook al afkeurend op gereageerd is.
Mijn Amerikaan, Steve, is niet alleen een bewonderingswaardige man met wat hij doet, kan, uitgevonden en gemaakt heeft..maar ik vind hem ook nog eens woest aantrekkelijk. Rustig, zelfverzekerd, stabiel, warm, geduldig..en een prachtig lijf, zijn hoofd, zijn ogen, zijn lach..The most sexy man on this earth! Maarja, totaal onbereikbaar natuurlijk! Ach..that's life! We hebben foto's en filmpjes en Facebook..genoeg om zo nu en dan even bij weg te dromen.
Sinds 6 weken heb ik na ruim 5 jaar mijn relatie verbroken. Een grillige relatie zonder veel ware vriendschap of liefde en met veel dwang en emotionele en fysieke mishandeling. Een man die emotioneel zo afhankelijk was dat ik altijd de sterkste moest zijn, waar ik dan ook weer voor afgestrafd werd. De strijd om los te komen, in het dagelijks leven en emotioneel is met horten en stoten begonnen en nog lang niet ten einde denk ik. We hebben een kind samen en dat maakt dat ik die punt er niet definitief achter kan zetten. Hij laat me niet los..
Vannacht droomde ik..een tocht met metro, fiets..en zoektocht door de stad..(klopt wel, heb ik een week geleden ook gedaan op zoek naar de tattooshop). Ik kwam uiteindelijk in een huis waar Steve werkte. Hij nam me mee naar een kamertje en zette die tattoo. Het was een aangename pijn..en te snel voorbij..Niet lang daarna ging ik terug naar hem. Deze keer plaatste hij onderhuids een metalen rondje in mijn pols, een soort van knoopcelbatterij (??) vlak onder mijn handpalm. Hij was er heel gedecideerd, rustig, weloverwogen, geconcentreerd en met toewijding mee bezig. Ik keek naar hem en gaf me over aan hem. Te snel voorbij. Er zat een vochtblaas om de batterij heen, dat vocht had Steve erin gespoten maar ik mocht dat niet leegdrukken. Het vocht moest vanzelf eruit lekken en de huid vanzelf strak worden eromheen. (wat op zich vreemd is, want na plaatsing van een onderhuidse versiering wordt altijd het vocht, bloedresten en lucht eruit gedrukt!) Voordat ik het wist stond ik buiten, met die lekkende arm...en voelde ik me verloren. De momenten van bij hem zijn en de liefde, toewijding en ware aandacht die hij aan mijn lichaam besteedde voelde zo warm en heerlijk. En nu stond ik weer buiten en ging hij weer terug naar zijn vriendin. Loslaten dus..van iets dat zo goed voelde. Mijn ouders keurden later mijn lichaamsversieringen af en dat voelde ook al niet goed.
Wel wakker geworden met dat warme gevoel...Warmte, geborgenheid, aandacht en veiligheid..dat gevoel is blijven hangen.
Staan die druppels helder vocht die uit die vochtblaas lekken symbool voor mijn tranen? Moet mijn verdriet langzaam slijten en niet eruit geperst worden?
Is mijn behoefte aan warmte en troost nu zo groot dat ik dat projecteer op een man die ik op die punten juist zo bewonder?
Heb ik tegen de gevestigde orde van mijn familie in eindelijk de moed gevonden om mijn eigen wegen te bewandelen en uit te komen voor wat ik leuk vind? Of ben ik me na een ellendige liefdeloze relatie van jaren, waarin ik mezelf keer op keer tot het uiterste gegeven heb, maar er weing voor terugkreeg, aan het afzetten?
(saillant detail..Steve en mijn ex vertonen uiterlijk veel overeenkomsten!)
